Door: Jacomien van Urk
‘Hoe was het in Israël?’ Deze vraag kreeg ik veel te horen na mijn verblijf in Israël. En deze vraag staat eigenlijk ook centraal in dit stukje. Toch vind ik het elke keer lastig om hierop antwoord te geven. Het is moeilijk om in woorden uit te drukken hoe ik het heb gehad in Israël. Ik ga het toch proberen, maar als je het écht wilt weten dan raad ik je aan om zelf naar ADI Negev in Israël te gaan!
Na een wat stressvolle en intensieve veiligheidscontrole op Schiphol zat ik eindelijk in het vliegtuig op weg naar het Beloofde Land. Zo zag ik het ook echt. Ik ging naar het land en het volk wat zó geliefd is door God. Wat keek ik uit naar wat er komen ging! Aangekomen in Israël, voelde ik me meteen welkom. Eerst in het land, maar na de treinreis ook in het vrijwilligershuis in Maslul. Wat een warm welkom! Na een dagje acclimatiseren en een rondleiding op ADI Negev ging het werk beginnen..
Ik kwam terecht in huisje 11, Bait Noga. Dit is een huis waar vrouwelijke bewoners verblijven. In totaal 24. Je kan je voorstellen dat ik de eerste paar dagen steeds in de war was met de namen van de bewoners. Maar na een week voelde ik me helemaal op m’n plek en merkte ik dat ik de bewoners en de werkers steeds beter ging leren kennen. De meisjes van de National Service hielpen me hier super bij. Twee van de vier meiden konden goed Engels spreken en zij maakten mij wegwijs.
Ik genoot enorm van het contact met de bewoners. Maar soms was het ook moeilijk. Moeilijk om te zien hoe sommige bewoners lijden aan hun beperking en hoe wij daarin machteloos zijn. Moeilijk wanneer de communicatie niet optimaal was door de taalbarrière. Gaandeweg pakte ik wel aardig wat woordjes Hebreeuws op. Elke morgen mocht ik ze begroeten met het bekende ‘Bokr Tov!’ en genieten van de verschillende reacties hierop. Daarna was het tijd om haren mooi te vlechten, schoenen aan te trekken en liefde en aandacht aan de meiden te geven. Met het ontbijt hielp ik vaak een van de bewoners die eten de lastigste momenten van de dag vond. Zij had veel tijd en geduld nodig. Gelukkig kon ik, als vrijwilliger, haar dat geven. Daarna was het tijd om samen naar de Tazuka (dagbesteding) te gaan en te genieten van het snoozelen, spelletjes spelen en heerlijk relaxen. Tussendoor gingen we soms weleens naar de paarden! Een heus uitje! Rond half 12 nam ik tijd voor mijn lunch, wat voor mij echt even een uitje was. De koks in het cafetaria deden altijd hun best om iets lekkers te maken! Even bijkletsen met de andere vrijwilligers en de mensen die ook in het cafetaria zaten, een gezellige boel. Niet alleen in het cafetaria hadden we het gezellig samen, ook in het vrijwilligershuis in Maslul was het goed toeven. Heerlijke maaltijden, goede gesprekken, vriendschappen die ontstonden: een enorm mooie tijd! Daarnaast ontmoette ik Israëli’s in Maslul en daarbuiten, waarmee ik leuk contact kreeg. Waardevolle ontmoetingen, die mijn leven veranderden!
Gaandeweg de zes weken bij ADI Negev in Israël heb ik erg genoten van heel veel mooie momenten. Een stralende lach van een bewoner wanneer je haar naam noemt en contact maakt. Een stevige omhelzing van een van de werkers. Een waarderende blik van een van de meisjes van de National Service. Een zonnige Shabbat met vrolijke muziek en dans. Een spetterend Purim feest met veel vrolijkheid. Allemaal momenten op ADI Negev om te koesteren.
Maar wat maakten deze momenten zo mooi? Niet de entourage, niet de zon, niet de muziek, nee, het waren de ménsen! Ik heb zoveel mooie mensen ontmoet in ADI Negev! Zij hebben mijn verblijf van onschatbare waarde gemaakt. Hen zal ik blijven herinneren.
Many people come into our lives, but some leave footprints on our hearts, and we are never, ever the same.
